《三字经》
บทที่ 6
“子不学，非所宜。
“Zǐ bù xué, fēi suǒ yí.
幼不学，老何为？”
Yòu bù xué, lǎo hé wéi? ”
“เมื่อเยาว์วัยบ่พากเพียรเรียนเขียนอ่าน
บ่ ฝึกการฝึกงานใช่เหมาะสม
เมื่อวัยเด็กบ่ขัดเกลาบ่เพาะบ่ม
จะตรอมตรมครั้นแก่ตัวเพราะไร้คุณ”
มีเรื่องราวเล่าสืบทอดกันมาว่า ในสมัยราชวงศ์เหวียน(หยวน) 元朝 Yuán cháo มีชายคนหนึ่งนามว่า หลิวหมิ่นจง
刘敏中 Liú Mǐnzhōnɡ เมื่ออายุ
13 ปี เขาได้ศึกษาตำราจำนวนมาก และมีความคิดเห็นเป็นของตนเองแล้ว
แม้แต่อาจารย์ของเขายังยอมรับนับถือในบทความงานเขียนของเขาเป็นอย่างยิ่ง โดยมักจะชื่นชมว่า แม้อายุเจ้ายังน้อย แต่กลับมีความคิดและปณิธานกว้างไกลนัก เมื่อเติบใหญ่เขาได้รับราชการเป็นขุนนางในราชสำนัก เขามักจะลงโทษขุนนางฉ้อราษฎร์บังหลวงน้อยใหญ่ทั้งหลาย ขจัดทุกข์บำรุงสุขราษฎร ในเวลาปกติ
เขามักจะเสียน้ำตาให้กับความทุกข์ยากของประชาชนทั้งหลาย และเป็นทุกข์เพราะราชสำนักที่มืดหม่นจนอดหลับอดนอน ชื่อเสียงของเขาขจรขจายไปทั่วสารทิศ และได้รับการยกยิ่งจนถึงทุกวันนี้
นี่เป็นตัวอย่างหนึ่งที่แสดงให้เห็นว่า ความขยันหมั่นเพียร ใฝ่รู้ใฝ่เรียน
มานะฝึกฝนตนเองตั้งแต่เด็กๆนั้น เมื่อเติบโตขึ้นมาก็จะสามารถนำความรู้ที่สั่งสมมาช่วยพัฒนาสังคมส่วนรวมได้ เพราะฉะนั้น
เรามาร่วมกันส่งเสริมให้ทุกๆคนนั้น
อ่านหนังสือ ค้นคว้าหาความรู้ และเรียนรู้ที่จะวิเคราะห์
สังเคราะห์ความรู้ที่เป็นประโยชน์ออกมาเผยแผ่กัน แบ่งปันกันให้มากๆ
อย่างน้อยก็เป็นการเพิ่มพูนความรู้และพัฒนาศักยภาพของตนเอง และถ้าจะให้ดีก็ต้องแบ่งปันกันเพื่อเป็นการสร้างคุณประโยชน์ต่อส่วนรวมด้วย
ที่มา：
1. 李杰主编. 三字经[M]. 哈尔滨：哈尔滨出版社,
2005, P12-13.
2. 李逸安译注. 三字经，百家姓，千字文，弟子规[M]. 北京：中华书局, 2009, P5.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น