《三字经》
บทที่ 1
人之初，性本善。
Rén zhī chū, xìng běn shàn.
性相近，习相远。
Xìng xiāng jìn, xí xiāng yuǎn.
“อันคนเราแรกเกิดเดิมที
ท่านว่ามีนิสัยดีที่งดงาม
แต่ละคนแต่ละผู้แต่ละนาม
จะเปลี่ยนตามสิ่งแวดล้อมการอบรม”
มีเรื่องเล่าว่า ในสมัยชุนชิว
เป็นยุคทองของเหล่านักปราชญ์เมธีทั้งหลายที่จะออกมานำเสนอความคิดแนวคิดของสำนักของตน จนเป็นที่มาของสำนวนจีนที่ว่า “百家争鸣”Bǎijiāzhēngmíng ครั้งหนึ่ง
มีนักปราชญ์เมธีหลายคนได้หยิบยกเอาประเด็นปัญหาที่ว่า นิสัยของคนเราในตอนเกิดนั้นดีหรือชั่ว เปิดการอภิปรายถกเถียงกันเป็นการใหญ่ ในท้ายที่สุดแล้ว แนวคิดที่มีน้ำหนักที่สุด ก็คือ
แนวคิดของปราชญ์เมิ่งจึ (เมิ่งจื้อ)
ที่กล่าวว่านิสัยของคนเราเมื่อแรกเกิดคือนิสัยดี เขาได้ให้คำอธิบายไว้ว่า ตอนที่คนเราคลอดออกมานั้น นิสัยก็เป็นนิสัยที่ดีอยู่ แต่ที่มันเปลี่ยนแปลงไม่เหมือนเดิมในภายหลังนั้น
เกิดจากสิ่งแวดล้อมและการศึกษาอบรมที่แตกต่างกันเป็นเหตุนั้นเอง
ที่มา：
李杰主编. 三字经[M]. 哈尔滨：哈尔滨出版社,
2005, P1.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น